حسن خانمحمدی در گفتگو با سایت باشگاه پرسپولیس اظهار داشت:  رده نونهالان یکی از سخت‌ترین رده‌های فوتبال در کار مربیگری است. با توجه به عملکردی که سال گذشته داشتیم و نتایجی که گرفتیم از خود من پرسیدند که می‌خواهم در چه رده‌ای کار کنم و من نونهالان را انتخاب کردم.

وی در توضیح این مطلب ادامه داد: در این رده، شما با بچه‌هایی روبه‌رو هستید که عملا پیشینه فوتبالی ندارند و شما باید توانایی بدنی، روحی و فنی بازیکن را تشخیص بدهید. او را آماده کنید و خیلی سریع به رده بالاتر می‌روند و دوباره باید این فرایند را شروع کنید. در این رده باید از هیچ شروع کنید و بعد همه چیز فوتبال به اتفاقات این رده مربوط می‌شود. همچنین کار با این بچه‌های کم سن و سال هم باید با توجه زیاد باشد. همه این‌ها اشتیاق من را برای کار در این رده بیشتر کرد و البته انگیزه من این بود که بتوانم جستجو کنم و فرصت را به بچه‌هایی بدهم که شاید هیچ وقت فرصت دیده شدن پیدا نکنند.

سرمربی نونهالان پرسپولیس درباره نتیجه تست‌های استعدادیابی خاطر نشان کرد: در این رده نمی‌شود منتظر بمانید استعدادها خودشان مراجعه کنند. باید دنبال استعداد بروید. البته فرصت مراجعه را هم گذاشتیم ولی من به این مساله بسنده نکردم. اعتقاد من این است که تا وقتی باشم بهترین کار ممکن را برای پرسپولیس انجام بدهم. من در کل ایران دنبال بازیکن رفتم. حداقل به ده استان سفر کردم و هر جایی رفتم بازیکنانی را دیدم. الان نزدیک به 200 بازیکن 10 تا 13 سال را شناسایی کرده‌ام که البته سال‌های بعد به رده نونهالان می‌رسند. یک بازیکن 9 ساله در کهکیلویه و بویر احمد شناسایی کردیم که اعجوبه است. این بچه‌ها زیر پوشش خودم هستند و امیدوارم بشود یک کار ماندگار انجام داد. این حرف‌ها را روی هوا نمی‌زنم و شعار نیست. یک کار اساسی انجام دادیم. امیدوارم باشگاه بتواند از این طرح حمایت کند. حدود 20 بازیکن رده نونهالان هم برای این فصل انتخاب کردم. واقعا خیلی جاها را دنبال این بچه ها گشتم و می‌توانم بگویم واقعا استعدادهای فوق‌العاده‌ای هستند. این را خواهید دید. مطمئن هستم این‌ها سرمایه‌های آینده پرسپولیس و حتی تیم‌های ملی خواهند شد. البته خیلی کار سختی است به هر حال اسکان و مراقبت از آن ها مهم است و امیدوارم باشگاه هم بتواند کمک و حمایت لازم را در این فصل و فصل‌های آینده انجام بدهد.

وی اضافه کرد: اجازه بدهید من درباره یک نگرانی مهم صحبت کنم. شرایط تهران از جهت تولید بازیکن خوب نیست. دیگر مانند قدیم نیست که بچه‌ها بتوانند در کوچه و خیابان فوتبال بازی کنند. از طرفی سرگرمی‌های جدید مثل موبایل و کنسول‌های بازی باعث شده بچه ها اصلا دور و اطراف فوتبال نیایند. ما در تهران بیشتر از اطراف می‌توانیم بازیکن خوب و استعداد پیدا کنیم. این وضعیت اصلا خوب نیست و کسانی که دل‌شان برای فوتبال می‌سوزد باید فکری برای این شرایط بکنند. یک زمانی جنوب تهران، کلی بازیکن تحویل فوتبال ایران و تیم های ملی می‌داد، الان آن‌چنان خبری نیست.

بازیکن سابق پرسپولیس خاطرنشان کرد: مشکلاتی که مورد توجه نیست زیاد است. فقط این نیست که استعدادها شانس قرار گرفتن در مسیر فوتبال را ندارند. آن هایی که وارد می‌شوند هم درست پرورش نمی‌یابند. فقط بحث فنی فوتبال نیست که در همین هم مشکل داریم. بحث شخصیت ورزشی و اخلاق حرفه‌ای اصلا مورد توجه قرار نمی‌گیرد. خیلی از بازیکنان ما که تا ستاره شدند هم پیش می‌روند، دوام ندارند. یک مثال می‌زنم. بازیکن در همین پرسپولیس و تیم ملی داشتیم که خیلی از بازیکن روبروی خودش در کره جنوبی برتر بود. هر بار روبه‌روی او قرار گرفت با فاصله سرتر بود ولی الان آن بازیکن در لیگ برتر انگلیس بازی می‌کند و این بازیکن به نسبت استعداد بالایی که داشت به جایی نرسید.

مشکل دیگر در فوتبال این رده سنی امید است که باعث شده است خیلی از بچه‌ها وقت خودشان را تلف کنند. بازیکن اگر بخواهد فوتبالیست بشود باید تا 18، 19 سالگی جذب یک تیم بزرگسال شده باشد. حالا برای هر دسته‌ای که می‌خواهد باشد. این رده وقت بچه‌ها را می‌گیرد. آن ها تا همان سن که گفتم باید متوجه بشوند می‌توانند در فوتبال ادامه بدهند یا نه؟

خانمحمدی تصریح کرد: اجازه بدهید من از فدرسیون، باشگاه و پدر و مادرها گلایه کنم. به نظر من نگاه درستی یه استعداد و بچه‌ها نمی‌شود. استعدادهای ناب فوتبال زیاد است. حداقل بعد از این تجربه شخصی با اطمینان می‌گویم ولی ورودی بازیکن در فوتبال ما خیلی ضعیف است. ما فریب تیم ملی بزرگسالان را می‌خوریم و فکر می‌کنیم هنوز در سطح اول فوتبال آسیا هستیم ولی اصلا این‌طور نیست. چند نفر از لژیونرها را حذف کنیم معلوم می‌شود چه کاره هستیم. سطح اول یعنی در تمام رده‌ها حرفی برای گفتن داشته باشیم. اگر از الان به فکر کف هرم بازیکنان نباشیم در آینده در همان قله هرم به مشکلات جدی می‌خوریم. اگر کارمان درست بود الان خیلی بیشتر از این‌ها لژیونر داشتیم و بازیکنان ایرانی در همه لیگ‌ها بودند ولی الان دنبال بازیکن خارجی برای لیگ خودمان هستیم. این به خاطر ضعف و کم توجهی فدراسیون و باشگاه‌ها است.

از بعضی پدر و مادرها هم گلایه دارم. مثلا پدری پیشنهاد چند صد میلیونی می‌دهد برای بازی کردن بچه‌اش. چنین بچه‌ای تا کجا می‌تواند پیش برود. خب این پول را درست برای بچه‌های خودتان خرج کنید. البته باشگاه‌ها از جمله پرسپولیس به این فکر کنند که اگر قرار است مربی سلامت کار کند و خودش را وقف کار کند باید چه دستمزدی بگیرد؟ این را برای خودم نمی‌گویم. سوءتفاهم نشود. من تا باشم وجدانی کار می‌کنم و دنبال پرورش بهترین‌ها هستم. باقی بچه‌ها هم همین‌طور هستند. حرف من کلی و برای درست شدن شرایط برای آینده است.